O komunikacji zbiorowo improwizowanej muzyki

Muzyczna metoda zbiorowej improwizacji wyraża koncepcję gry, której demokratycznoemancypacyjna podstawowa postawa sugeruje porównanie z idealną sytuacją mowy sformułowaną przez Jürgena Habermasa. To domniemanie jest wyjaśnione bardziej szczegółowo w ramach wstępnego podejścia do zbiorowej improwizacji jako procesu relacji charakteryzującego się interaktywnością i synchronicznością. Po omówieniu improwizacyjnego działania w muzyce z uwzględnieniem aspektów teoretycznych, historycznych i psychologicznych, przedstawione zostaną różne etapy rozwoju improwizacji wolnej lub zbiorowej, które wyłoniły się z free jazzu w latach 60-tych. Sublimacja idiomatycznych, kulturowo ukształtowanych form wyrazu, których domagają się muzycy tacy jak Derek Bailey, zostanie wyjaśniona przez indywidualne opracowanie charakterystycznego języka dźwiękowego na instrumencie jako wyrównującego asymetrycznie ukształtowane formy dialogowe tej sytuacji.