Саломатликка сафар йўли ва унинг ўнгу сўли

Муҳтарам ўқувчи, қўлингиздаги рисола узоқ иккиланиб – гоҳ ошиқиб, гоҳ чекиниб ўн етти йил мобайнидаги кузатишлар, изланишлар ва баҳоли қудрат чуқур таҳлиллардан сўнг қалб амри билан ёзилган «юрак сирлари». Ҳа, жахон тиббиёти тажрибасида «бошидан ўтказган табиблар» томонидан юрак-қон томир хасталиклари хусусида нашр этилган юзлаб адабиётлар муолажа услубининг муайян бир қисми сифатида тарғиб қилиб келинади. Чунки бу тарғибот Суқротнинг сўзи бўйича бежиз эмас, яъни: «Саломатлигини эҳтиёт қилиб юрган одам, ўзига нима фойдали экан-лигини ҳар қандай шифокордан яхшироқ билади!»Хуллас, мазкур масаланинг долзарблиги ҳақида ўйлай-ўйлай уйимга етолмаганимда, унинг энг тўғри ечимини ҳаётнинг ўзи топиб берди десам, муболаға бўлмас! Сабаб, 1989 йилнинг кеч кузида микроинсульт сўнг оғир миокард инфаркти ва ошқозон-ичак касалидан то тузалиб оёққа тургунимча, атрофимдаги қўни-қўшни ёки дўст-ёронлар орасида мен каби саломатлик соҳасида йўл қўйилган хато ва бепарволиклар оқибати туфайли бирининг ногирон бўлиб қолгани, бошқасини эса, барвақт ҳаётдан кўз юмганлигини кўра туриб, ушбу синоатларни «тақдир» дейишни гуноҳ билиб, охири, ахир қўлга қалам олишга аҳд қилдим.